فرزندان عزیزم آقا پارسا وفرگل خانم...

آن زمان که مرا پیر واز کار افتاده یافتی ...

اگر هنگام غذا خوردن لباسهایم را کثیف کردم و یا نتوانستم

لباسهایم رابپوشم...

اگر صحبت هایم تکراری وخسته کننده است

صبور باش ودرکم کن

یادت بیاور وقتی کوچک بودی مجبور میشدم

روزی چند بار لباسهایت راعوض کنم

برای سرگرمی یا یا خواباندنت مجبور میشدم

بارهاوبارها داستانی رابرایت تعریف کنم

وقتی نمیخواهم غذا بخورم مرا سرزنش وشرمنده نکن 

وقتی بی خبر از پیشرفتها ودنیای امروز سوالاتی میکنم باتمسخر به من ننگر

وقتی برای ادای کلمات یا مطلبی حافظه ام یاری نمی کند

فرصت بده وعصبانی نشو

وقتی پاهایم توان راه رفتن ندارند.دستانت رابه من بده...

همانگونه که تو اولین قدمهایت را کنار من برمیداشتی

زمانی که می گویم دیگر نمی خواهم زنده بمانم ومیخواهم بمیرم

عصبانی نشو...روزی خود می فهمی

از اینکه در کنارت ومزاحم تو هستم خسته وعصبانی نشو

یاریم کن همانگونه که من یاریت کردم

کمک کن تا با نیرو وشکیبایی تو این راه را به پایان برسانم

فرزندان دلبندم دوستتان دارم.